Gdzie ja cię znalazłem: Rozdział 1

Olivia wysiadła z samochodu przy swoim domu na East Road w Londynie i wbiegła do środka. Nerwowo zerknęła na zegarek i przekręciła klucz w drzwiach. Zrzuciła z siebie kurtkę i pobiegła do kuchni gdzie krzątała się jej babcia Dolly. Przytuliła kobietę i usiadła na blacie kuchennym.

- Myślałam, że będziesz wcześniej. – Dolly podała wnuczce szklankę wody.

- Przepraszam babciu zajęcia się przeciągnęły. – Dziewczyna studiowała medycynę na Imperial College.

- Cała zmokłaś, przeklęta pogoda. – Kobieta wróciła do gotowania. Dziewczyna wzięła do ręki swoje jasne włosy, które były lekko wilgotne.

- Robin pojechał już po tatę? – Rozejrzała się dookoła. Robin jej starszy brat miał pojechać bo ich ojca Richarda, który po dwóch latach rozłąki z dziećmi w końcu miał wrócić do domu. Jego praca była dość nietypowa ponieważ był trenerem piłki nożnej. Drużyna którą trenował we Włoszech została przejęta przez nowego selekcjonera, a on dostał pracę trenera Arsenalu, tutaj w Londynie.

- Tak, powinni zaraz być. Stęskniłaś się za tatą co?

- Bardzo. Tak się cieszę, że będzie miał pracę tutaj na miejscu. Ten wyjazd był całkowicie niepotrzebny. – Dziewczyna machała nogami.

- Wiesz, że tata nie wyjeżdżałby gdyby nie… - Kobieta zamilkła.

- Gdyby John nadal żył. – Dokończyła Olivia. John jej drugi starszy brat zginął dwa lata temu w wypadku samochodowym, był znakomitym piłkarzem i podporą rodziny. To on zajmował się Olivią gdy była mała i był dumą ojca. Dostał się do narodowej drużyny Anglii jednak krótko po tym zderzył się z ciężarówką, jadąc na trening. Prasa pisała o tym przez cały czas, a Richard nie móc sobie z tym poradzić przyjął pracę we Włoszech. Robin i Olivia nie mieli mu tego za złe, każdy przezywał to na swój sposób. Ona nie mogła przestać płakać i zamknęła się w sobie, Robin przestał trenować piłkę nożną i całymi dniami siedział w domu, a babcia nie mogła znaleźć sobie miejsca i codziennie godzinami siedziała w pokoju najstarszego wnuczka.

- Byłby teraz z was dumny. – Kobieta pogładziła wnuczkę po policzku. – Ty jesteś na ostatnim roku medycyny, a twój brat odnosi sukcesy jako napastnik w Arsenalu.

- A babcia sprawia, że ten dom się jeszcze nie rozpadł. – Obie zaczęły się śmiać, gdy pod dom podjechał samochód. – To tata! – Olivia zeskoczyła z blatów i pobiegła do korytarza. Drzwi otworzyły się, a do środka wszedł wysoki blondyn o niebieskich oczach i szczerym uśmiechu.

- Cześć siostra! – Zawołał z uśmiechem i przeczesał ręką mokre włosy.

- Gdzie tata!? – Rozejrzała się dookoła.

- Tak ciebie też miło widzieć. – Powiesił kurtkę na wieszak.

- Robin!

- Bierze bagaże z samochodu.

- Nie pomożesz mu?

- Powiedział, że mam tam dla nas prezenty i mam iść do domu, mi nie trzeba powtarzać dwa razy żebym schował się do domu przed deszczem.

- Jesteś nieznośny. – Skrzyżowała ręce na piersiach.

- Ale kochany. – Obdarzył ją szelmowskim uśmiechem. Drzwi znowu się otworzyły i do środka wszedł wysoki mężczyzna o niebieskich oczach i posiwiałych włosach, które jednak nie dodawały mu lat lecz podkreślały jego dostojność. Spojrzał na córkę i uśmiechnął się szeroko.

- Tata! – Dziewczyna rzuciła się ojcu na szyję. – Tato już nigdy nas nie zostawiaj. – Richard przytulił dziewczynę i pocałował ją w głowę.

- Już nigdzie się nie wybieram. Chodź tu chłopie. – Wyciągnął rękę i przyciągnął do siebie syna. – Już nic nas nie rozdzieli.

Dolly wyszła z kuchni i wytarła ręce o ściereczkę.

- Synku, jak dobrze że wróciłeś. - Przytuliła Richarda i poklepała go po policzku.

- Mamo, dziękuję że się nimi zajęłaś.

- Kochanie to nie są małe dzieci, to raczej oni zajmowali się mną. Olivia ma już dwadzieścia dwa lata, a nasz urwis dwadzieścia cztery, przypominam ci bo zawsze się mylisz.

- Pewnie znowu myślał, że będę miał dopiero dwudzieste drugie urodziny. - Robin objął siostrę ramieniem.

- Przyłapałeś mnie. - Zaśmiał się ojciec.

- No już, nie stójmy tak! - Dolly wzięła syna pod ramię. - Chodźcie zjemy coś, przygotowałam kolację powitalną.

Olivia White