niedziela, 12 kwietnia 2015

Rozdział 30

Olivia wkładała właśnie ciasto marchewkowe do piekarnika i odwróciła się do Ka te,  która właśnie wcinała ostatnie kawałki tarty owocowej babci.
- Kocham twoje mieszkanie, zawsze jest tu świeże ciasto.
Olivia zaśmiała się na dźwięk słów przyjaciółki.
- No wiesz jakbyś mieszkała z Robinem pod jednym dachem, tez ciągle musiałabyś mieć ciasto w lodówce. 
- Może kiedyś tak będzie.
Olivia przewróciła oczami i usiadła na przeciwko.
- Tak powiesz , u co czujesz jak oboje skończycie pięćdziesiąt lat.
- Podobno właśnie w tym wieku zaczyna się życie. - Obie zaczęły się śmiać. - A propo miłości, jak tam Chris.
- Świetnie.
- Tylko tyle.
- Oh no jest cudowny, nie mogłabym prosić o lepszego chłopaka. Kocham go.
Kate ścisnęła koleżance dłoń. 
- Miło mi to słyszeć.


Chris rzucił się w lewo i obronił rzut karny, który strzelił Robin. Richard i Francesco Galiano obserwowali go z ławki rezerwowych i wymieniali spojrzenia. Kiedy trenign dobiegł końca Robin i Chris zaczęli żartobliwie przepychac się między sobą i targać po włosach. Galiano stanął im na drodzie, obaj wyprostowali się i ucichli. Po chwili dołączył do nich Richard, który był wyraźnie w dobrym humorze.
- Chłopcy, pan Galiano chciałby z wami porozmawiać.
Obaj spojrzeli na trenera pytająco. 
- Obserwowałem waszą całą drużynę odkąd to jestem. - Zaczął Galiano. - I muszę wam powiedzieć, że jestem pod ogromnym wrażeniem. To co robicie z piłką jest niesamowite. Widziałem wielu bramkarzy, ale żaden nie był tak czujny jak ty. - Wskazał palcem na Chrisa, który z trudem powstrzymywał uśmiech. - Z kolei ty Robinie,  masz nieprzeciętny talent do robienia przeciwników w konia i strzelania nawet z piętnastu metrów. 
Robin uśmiechnął się nieśmiało i skinął głową na podziękowanie.
- Dlatego chciałem wam zaproponować grę w Juventusie. 
Obaj szeroko otworzyli oczy ze zdumienia.
- W pana Juventusie? - Zapytał Robin.
- Haha oczywiście, że w moim.
- To nie są żarty? - Chris nie mógł w to uwierzyć. 
- Oczywsicie, że nie. Chcę was kupić do swojego klubu. We Włoszech dostaniecie własne apartamenty, jeśli chcecie obok siebie. Klub zapewni wam podróż i pokryje wszelkie koszty.
- Czyli mielibyśmy mieszkać we Włoszech? - Chris wrócił na ziemię.
- Tak, chyba że wyobrażasz sobie dojezdzanie na treningi z Londynu. - Żażartował Francesco.
- Chłopcy to propozycja nie do odrzucenia. - Wtrącił się Richard.
- Jest mi bardzo miło, ze to właśnie pan proponuje mi grę w moim ulubionym klubie, ale chciałbym to jeszcze przemyśleć. - Chris spojrzał na Robina.
- Ja też.
- Dobrze, macie czas do jutra, jeśli się zdecydujecie wylatujemy za pięć dni. - Galiano uściskał im dłonie i zniknął w tunelu.
Richard skrzyżował ręce na piersiach i uśmiechnął się do nich szeroko.
- Jestem z was dumny, mam nadzieje że nie zmarnujecie tej szansy. - Poklepał ich po plecach i ruszył za Francesco.
Spojrzeli po sobie i obaj nie mogli wydusić ani słowa.


Olivia zaczęła szukać telefonu w torebce, a Kate posłała jej wymowne spojrzenie. Właśnie były na zakupach w centrum handlowym.
- To Chris. - Dziewczyna uśmiechnęła się i wcisnęła zieloną słuchawkę. - Co tam mój sportowcu? 
- Musimy porozmawiać skarbie.
Olivia zmarszczyła brwi.
- Coś się stało? Twój ojciec znowu coś zrobił?
- Nie poprostu muszę ci coś powiedzieć i nie wiem jak to zrobić. - W jego głosie było słychać zdenerwowanie.
- Chris nic ci nie jest?
- Nie, gdzie możemy się spotkać?
- Przyjedź do mnie, ojca i Robina nie będzie do wieczora.
- Zaraz będę.
- Chris kocham... - Nie zdążyła dokończyć bo chłopak się rozłączył.
Kate spojrzała na przyjaciółkę z troską.
- Coś się stało? 
- Nie mam pojęcia,  ale wydaje mi się ze tak. Chris zaraz do mnie przyjedzie, chce mi o czymś powiedzieć. Nie wiem może ma jakiś problem.
- Chodź podwiezę cię do domu.
- Dzięki.
Obie pobiegły na parking i po paru minutach Olivia wchodziła już do swojego domu. Drzwi były otwarte, a samochodu Chrisa nie było na podjeździe. Weszła do środka. Jej chłopak i babcia siedzieli przy stole w kuchni, oboje mieli poważne miny, a Chris miał zwieszoną głowę.
- Jesteś! - Olivia podbiegła do niego. - Nie widziałam twojego samochodu. - Położyła mu ręce na ramionach, a on ujął jej dłoń.
- Zaparkowałem ulicę dalej, jakieś pismaki za mną jechały. 
Dziewczyna pogładziła go po włosach i spojrzała na babcię.
- Babciu coś się stało? Wyglądasz na zmartwioną.
Kobieta pokręciła głową.
- Musicie z Chrisem porozmawiać.
Olivia opuściła wzrok na swojego chłopaka,  który ciągle trzymał ją za rękę.
- Dobrze chodźmy do mojego pokoju.
Oboje weszli po schodach. Olivia zamknęła drzwi i usiadła obok Chrisa na łóżku. Spojrzała na niego i złapała za rękę. 
- Hej, wiesz ze możesz powiedzieć mi wszystko.
Uśmiechnął się do niej, ale tylko przez chwilę. 
- Boję się, że po tym co ci powiem nie będziesz już chciała ze mną być.
Była lekko przerażona, ale słuchała go uważnie. 
- Pamiętasz pana Galiano? Przyjechał w dzień meczu żeby obserwować naszą drużynę.
- Tak i co w związku z tym.
- Obserwował zawodników bo chciał kupić kilku najlepszych dla swojego klubu. Zaproponował mi granie w Juventusie na pozycji pierwszego bramkarza.
- Chris to cudownie przecież zawsze o tym marzyłeś. - Ścisnęła mocniej jego dłoń. 
- Jest tylko jedno ale, mam się przenieść na stałe do Włoch. 
- Co? - Nie mogła uwierzyć w to co usłyszała. - Masz zamieszkać we Włoszech? 
Pokiwał tylko głową.
- Ja... ja nie zdecydowałem się jeszcze. Do jutra ma  mu dać odpowiedź.
Olivia siedziała ze wzrokiem wbitym w podłogę. Chris patrzył na nią przez chwilę, zeskoczył z łóżka i kucnął przed nią.
- Hej, nie muszę się zgadzać. Zadzwonię i powiem, że nie pojadę.
Spojrzała na niego ze smutkiem w oczach. 
- Przecież oboje wiemy, że musisz się zgodzić Chris. To twoje marzenie. A ja nie pozwolę ci go zmarnować, chodź nie wiem jak bardzo chciałabym abyś tu został. 
 

4 komentarze:

  1. Wiedziałam, że tak będzie ;( Czekam na następny ! :D Uwielbiam Twoje opowiadania :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Olivia mogłaby jechać razem z nim :D

    OdpowiedzUsuń
  3. No to jakiś pomysł z tym, że mogłaby pojechać razem z nim. Tylko ona tutaj studiuje i ma te praktyki. To się porobiło.. ładnie,ładnie. Nie mogę się doczekać następnego. Czemu trzeba tak długo czekać? Oh :( Ale warto, nie ważne ile, ważne, że się pojawi :D Jeju, jakie to wciągające. Gratuluje talentu do pisania! Zapraszam do mnie, może się spodoba i zostaniesz na dłużej? ;)
    http://live-in-danger.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  4. Wiedziałam!!! Cudo *_* Wkradło się pare błędów, ale to nie istotne, bo o jest fantastyczne ;* Pozdrawiam i życzę weny ~ K.V.D.A.J

    OdpowiedzUsuń